CENTRUM WSPARCIA OPIEKUNÓW

Projekt pn. „Pełna moc – placówka opieki i aktywizacji osób niesamodzielnych”

DEFINICJE

Osoba niesamodzielna (może być niepełnoletnia) tj. osoba, która ze względu na stan zdrowia, podeszły wiek lub niepełnosprawność wymaga opieki lub wsparcia w związku z niemożnością samodzielnego wykonywania co najmniej jednej z podstawowych czynności dnia codziennego. Osoba niesamodzielna, to taka osoba, u której  z  powodu    naruszenia    funkcji  organizmu stwierdza  się  ograniczenia  aktywności  powodujące  konieczność długotrwałego  albo stałego wsparcia innej osoby w celu zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. Weryfikowane na podstawie zaświadczenia od lekarza; odpowiedniego orzeczenia lub innego dokumentu poświadczającego stan zdrowia,

Pełnoletni opiekun nieformalny osoby niesamodzielnej, tj. opiekująca się osobą niesamodzielną, niebędąca opiekunem zawodowym i niepobierająca wynagrodzenia z tytułu opieki.

ORZECZENIE O NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI

Czym jest orzeczenie o stopniu niepełnosprawności?

Jest formalnym potwierdzeniem, że jesteś osobą niepełnosprawną. Na jego podstawie możesz starać się o różne świadczenia, ulgi i uprawnienia np:

• uzyskać odpowiednie zatrudnienie w zakładzie aktywności zawodowej albo zakładzie pracy chronionej,
• skorzystać z przywilejów pracowniczych, między innymi z prawa do dodatkowego urlopu wypoczynkowego, dłuższej przerwy w pracy lub krótszego czasu pracy,
• uzyskać świadczenia opiekuńcze, dodatek mieszkaniowy, kartę parkingową,
• dostać dofinansowanie do:
• turnusu rehabilitacyjnego,
• sprzętu rehabilitacyjnego,
• przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych,
• likwidacji barier architektonicznych (na przykład montażu pochylni, usunięcia progów w budynku),
• likwidacji barier w komunikowaniu się (na przykład zakupu komputera),
• likwidacji barier technicznych (na przykład zakupu urządzenia, które umożliwia wjazd wózka inwalidzkiego z napędem elektrycznym do samochodu),
• działalności gospodarczej albo rolniczej,
• skorzystać z usług:
• socjalnych i opiekuńczych (na przykład pomoc przy robieniu zakupów i załatwianiu spraw urzędowych, sprzątanie, gotowanie),
• terapeutycznych,
• rehabilitacyjnych, które są oferowane przez instytucje pomocy społecznej czy organizacje pozarządowe,
• pocztowych,
• skorzystać z ulg:
• podatkowych (na przykład z odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne),
• na przejazdy środkami transportu publicznego,
• w placówkach kulturalnych i sportowych.
• Jeśli uzyskasz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – pamiętaj, że nie dostaniesz świadczeń, ulg i uprawnień automatycznie. Często musisz spełnić dodatkowe warunki.

Kto może uzyskać

Każdy, kto spełnia poniższe warunki:

• ma więcej niż 16 lat,
• ma naruszoną sprawność organizmu. Sprawdź, jakie schorzenia mogą być przyczyną tego naruszenia – otwórz plik w nowym oknie. Pamiętaj, to, że masz jedną z tych chorób, nie znaczy, że automatycznie jesteś osobą niepełnosprawną,
• przez swoje ograniczenia:
• jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej albo potrzebuje przystosowania stanowiska pracy do jej schorzenia,
• wymaga opieki lub pomocy od innych,
• ma problemy z codziennymi czynnościami i potrzebuje urządzeń, które pomagają w prawidłowym funkcjonowaniu – na przykład protezy, implantu ślimakowego, osobistej pompy insulinowej.

Kto składa dokumenty

• osoba niepełnosprawna – jeśli ma więcej niż 18 lat,
• rodzic, opiekun prawny albo kurator – jeśli osoba niepełnosprawna ma mniej niż 18 lat albo jest ubezwłasnowolniona,
• kierownik ośrodka pomocy społecznej – jeśli zgodzi się na to osoba niepełnosprawna, jej rodzic, opiekun prawny albo kurator.

Więcej informacji:

https://www.gov.pl/web/gov/uzyskaj-orzeczenie-o-stopniu-niepelnosprawnosci

Jak otrzymać bezpłatne leki?

Podstawy do otrzymania bezpłatnego leku:

• wiek –  pacjenci, którzy w dniu wystawiania recepty na leki ukończyli 75. rok życia, weryfikowany przez numer PESEL (u osób, które nie mają numeru PESEL, będzie to data urodzenia)
• recepta – litera S wpisana w polu „kod uprawnień dodatkowych”
• wykaz – potrzebny lek musi znajdować się w wykazie bezpłatnych leków (zakładka D obwieszczenia refundacyjnego)
• wskazanie objęte refundacją – leki refundowane są pacjentom, którzy mają określone schorzenia (zakładka A1 obwieszczenia refundacyjnego)

Receptę wystawia:

• lekarz lub pielęgniarka udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej,
  • lekarz lub pielęgniarka udzielający świadczeń opieki zdrowotnej:
  • w ramach umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej lub
• z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej w ramach umowy, o której mowa w art. 159a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
• lekarz udzielający świadczeń opieki zdrowotnej:
  • w ramach umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego lub
  • z zakresu leczenia szpitalnego w ramach umowy, o której mowa w art. 159a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – w związku z zakończeniem leczenia szpitalnego.
• lekarz dowolnej specjalności, który posiada prawo wykonywania zawodu, ale zaprzestał jego wykonywania (recepty dla siebie albo dla małżonka, osoby pozostającej we wspólnym pożyciu oraz krewnych lub powinowatych w linii prostej, a w linii bocznej, do stopnia pokrewieństwa między dziećmi rodzeństwa)

Weryfikacja przepisanych i stosowanych leków:

Obowiązek weryfikacji przed wystawieniem tzw. recepty 75+ przez lekarza lub pielęgniarkę uprawnionych do wypisana na recepcie bezpłatnych leków dla pacjenta, który ukończył 75. rok życia, jakie produkty są  zalecane danemu pacjentowi i jakie są przez niego stosowane, co ma znaczenie m.in. dla bezpieczeństwa i skuteczności leczenia pacjentów w postaci dostępu do:

informacji o lekach, środkach spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobach medycznych przepisanych na recepcie w postaci elektronicznej pacjentowi, który ukończył 75 rok życia,

informacji o realizacji recepty (w postaci elektronicznej i papierowej), na której przepisano ww. produkty.

Ww. informacje będą udostępniane pracownikom medycznym (lekarzom POZ, a za zgodą pacjenta – również specjalistom) w celu ich weryfikacji poprzez funkcjonalność P1 Systemu e-Zdrowie dla recept 75+.

Leki są przepisywane na receptach w postaci papierowej lub elektronicznej zgodnych ze wzorem recept zawartym w aktualnym Rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie recept. Wystarczy, że wystawiający receptę wpisze w polu „kod uprawnień dodatkowych” literę S.

Źródło: https://75plus.mz.gov.pl/

DEMENCJA STARCZA A ALZHEIMER: CZY TO TA SAMA CHOROBA?

Wielokrotnie opiekunowie osób starszych zadają sobie pytanie: czy demencja starcza
i Alzheimer to to samo? Wielu ludzi traktuje je jako jedną jednostkę chorobową. Tymczasem są to dwa różne schorzenia. I chociaż Alzheimer w 80% przypadków rozwija się w towarzystwie demencji, to warto wiedzieć o różnicach. Dzięki temu można odpowiednio zaopiekować się chorym podopiecznym.

Demencja starcza – objawy

Demencja starcza powstaje na skutek zmniejszenia sprawności mózgu. Za osłabienie funkcji poznawczych odpowiada zmniejszająca się ilość komórek nerwowych. Osoba cierpiąca na demencję traci funkcję do rozpoznawania otoczenia, w którym żyje i nie potrafi w nim egzystować. Wszystko, co ją otacza staje się obce.

Do podstawowych objawów demencji starczej należą:

• kłopoty z zapamiętywaniem i przypominaniem sobie wyrazów, imion i nazwisk,
• problem z liczeniem,
• zaburzenia orientacji czasu i przestrzeni,
• pogorszenie nastroju, apatia,
• skrajne emocje, agresywne zachowanie,
• zaburzenia zachowania, mowy,
• trudności w rozpoznawaniu osób, nawet bliskich,
• kłopoty z nazywaniem przedmiotów,
• urojenia, omamy.

Objawy demencji mogą powodować rozdrażnienie, drażliwość, a nawet agresję w stosunku do bliskich, których po prostu nie pamięta. Pojawia się także lęk, gdyż wszystko, co otacza osobę cierpiącą na demencję, jest nowe i nieznane. Osoba chora na demencję zmienia swoje zachowanie. Może stać się bardziej uparta, impulsywna, apatyczna, traci wcześniejsze zainteresowania i aktywność. W demencji może pojawić się niepokój ruchowy, zaburzenia łaknienia i krzyk.

Demencja starcza – leczenie

Demencja starcza jest chorobą nieuleczalną. Nie istnieje lek, który skutecznie zapobiegnie lub poradzi sobie z tą chorobą. Jedyne, co możemy zrobić to zastosować leki, które zwiększą poziom acetylocholiny. Jest to substancja przekaźnikowa w układzie nerwowym i odpowiada za procesy pamięciowe i zdolność uczenia się. Sam lek to jednak nie wszystko, co możemy zrobić. Istotne są także ćwiczenia mózgu. Mogą w tym pomóc krzyżówki, gry planszowe, łamigłówki, warcaby, szachy, gry karciane. Pomóc może także czytanie książek.

Powyższe ćwiczenia pamięci, nie tylko wspomagają leczenie, ale są formą profilaktyki. Dzięki nim możemy zapobiec rozwinięciu się tej nieuleczalnej choroby. Na kondycję mózgu ma także wpływ dieta bogata w ryby, orzechy, ale również odpowiednia ilość snu i ruchu. Przestrzegając odpowiedniej diety, regularnie uprawiając sport i trenując mózg na co dzień, możemy zmniejszyć ryzyko demencji starczej.

ALZHEIMER: OBJAWY I POSTĘPOWANIE

Choroba Alzheimera to schorzenie, które powoduje specyficzną demencję. Wyróżniają ją fragmenty białek albo blaszki budujące się między splotami nerwowymi i komórkami białkowymi. Schorzenie to nie daje się wyleczyć, a jedynie tymczasowo zatrzymać albo opóźnić. Nie wynaleziono jeszcze leku, który dałby chorym długotrwałą ulgę. Ważne: niektóre postaci demencji mogą się cofnąć, natomiast choroba Alzheimera nie może. Jest to otępienie typu korowego, czyli powoduje uszkodzenia w korze mózgowej. W miarę postępu choroby pojawiają się następujące objawy:

• drażliwość,
• zachowania agresywne,
• wahania nastroju,
• trudności w odnalezieniu słów,
• utrata pamięci długotrwałej,
• zagubienie w rzeczywistości.

Jakie są sposoby leczenia choroby Alzheimera?

Leczenie powinno być długoterminowe i ciągłe. Należy je wprowadzić jak najwcześniej
i pozostawać pod stała opieką lekarską. Obecnie stosowane leczenie ma charakter jedynie objawowy, czyli nie likwiduje przyczyn choroby, a jedynie zwalcza lub łagodzi jej objawy.

W celu poprawy stanu poznawczego i spowolnienia klinicznych objawów choroby Alzheimera zaleca się – oprócz leczenia farmakologicznego – oddziaływanie psychologiczne: terapię kognitywną (trening pamięci, orientacji w rzeczywistości), reminiscencyjną (wywoływanie wspomnień z użyciem odpowiednich bodźców stymulujących, np. fotografii, listów, pamiątek), zajęciową (utrwalanie umiejętności jeszcze posiadanych przez chorego, odtwarzanie tych, które zostały niedawno utracone) i środowiskową (stworzenie bezpiecznego i przyjaznego otoczenia choremu).

Czy jest możliwe całkowite wyleczenie choroby Alzheimera?

Leczenie ma charakter jedynie objawowy. Pomimo leczenia zaburzenia funkcji poznawczych będą się stopniowo nasilać, ale wolniej niż u osób nieleczonych. Stosowanie leków zmniejsza również ryzyko wystąpienia zaburzeń zachowania, bardzo częstych w przebiegu choroby Alzheimera.

Czym są odleżyny?

Odleżyna to miejscowa martwica tkanek najczęściej uciskanych przez wystające części układu kostnego. Gdybyśmy chorego położyli na szklanej powierzchni i spojrzeli od dołu to właśnie w tych miejscach, gdzie jego skóra dotyka szyby mogą rozwinąć się odleżyny i to niezależnie, czy pacjent leży na plecach, na boku, czy też na brzuchu.

Jak powstaje odleżyna?

Odleżyna powstaje w wyniku miejscowego niedokrwienia, spowodowanego zbyt długim uciskiem na naczynia krwionośne. Przy powstawaniu odleżyn dużą rolę odgrywają siły tarcia
i siły działające ścinająco (stycznie do powierzchni skóry) np. nieprawidłowo ułożone prześcieradło, czy też podparcie chorego. Powoduje to przesuwanie się poszczególnych warstw tkanek po sobie i może prowadzić do pękania naczyń krwionośnych, zwykle tych najmniejszych. Na powierzchni skóry powstaje wówczas zasinienie – nie było urazu, a pojawił się siniak! Stan samej skóry również jest istotny np. czy nie jest wilgotna, pokryta maściami etc.

Kto jest narażony na odleżyny?

Szczególnie na powstawanie odleżyn narażeni są pacjenci z zaburzeniami czucia, bądź głęboko nieprzytomni. Niedokrwienie z ucisku określonych obszarów skóry powoduje silny ból, który wymusza nawet podświadomą zmianę położenia. W przypadku, gdy pacjent bólu nie odczuwa, lub nie może się poruszyć proces może postępować, aż do całkowitego obumarcia komórek
i powstania rany.

Powstawaniu odleżyn oraz opóźnieniom w ich gojeniu sprzyjać może również nieodpowiednie odżywianie pacjenta. Szczególną rolę pełni tu białko – jego niedobór w diecie prowadzi do zużywania własnych zasobów organizmu. W przypadku, gdy zachodzi konieczność odbudowy zniszczonej tkanki (proces gojenia ran), brak białka ma kluczowe znaczenie – bez odpowiedniej podaży w diecie wygojenie rany jest ogromnie utrudnione.

Odleżyny – jak zapobiegać?

Działania zapobiegawcze obejmują:

• Zmianę pozycji pacjenta leżącego co 2 godziny lub co 1 godzinę w przypadku pacjenta siedzącego. Należy stosować do tego płócienne prześcieradła oraz łatwoślizgi.
• Regularne pobudzanie pacjenta do aktywności ruchowej.
• Codzienne, dokładne oglądanie oraz badanie naskórka osoby leżącej.
• Odpowiednią, kompleksową pielęgnację skóry: staranne mycie, osuszanie, oklepywanie i nawilżanie (np. oliwką lub alantanem) miejsc, w których mogą powstać odleżyny.
• Dbanie o korzystne warunki panujące w pomieszczeniu. Odleżyną sprzyja zarówno zbyt niska, jak i zbyt wysoka wilgotność, a także ekspozycja na zimno i suche powietrze. Do zawilgocenia mogą doprowadzić również problemy z nietrzymaniem moczu, czy nocne poty.
• Stosowanie rekomendowanych środków zapobiegawczych. Są to przede wszystkim materace i podkładki przeciwodleżynowe, specjalistyczne poduszki, kliny piankowe oraz opatrunki łagodzące ucisk. Najlepiej sprawdzające się akcesoria są wykonane
  z pianki poliuretanowej, owczej skóry lub wypełnione żelem.
• Dbanie o jakość spożywanych posiłków – zalecana jest dieta bogata w białko oraz sole mineralne.

REHABILITACJA

Rehabilitacja lecznicza w warunkach domowych

W skład świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach domowych wchodzi:

• Porada lekarska rehabilitacyjna,
• Fizjoterapia domowa realizowana przez: wizytę fizjoterapeutyczną oraz zabieg fizjoterapeutyczny.
• Skierowanie na rehabilitację może być wystawione przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub specjalistę: rehabilitacji w chorobach narządu ruchu lub rehabilitacji ogólnej, lub rehabilitacji medycznej, medycyny fizykalnej i balneoklimatologii, lub fizjoterapii i balneoklimatologii, lub balneoklimatologii i medycyny fizykalnej, lub balneologii, lub balneologii i medycyny fizykalnej, reumatologii, neurologii, neurochirurgii lub neurochirurgii i neurotraumatologii, chirurgii lub chirurgii ogólnej, chirurgii ortopedycznej lub chirurgii urazowo-ortopedycznej lub ortopedii
  i traumatologii lub ortopedii traumatologii narządu ruchu.

Pacjent powinien zarejestrować skierowanie w wybranym gabinecie, zakładzie rehabilitacji lub fizjoterapii nie później niż 30 dni od dnia od jego wystawienia.

Czas trwania rehabilitacji realizowanej w warunkach domowych dla jednego pacjenta wynosi do 80 dni zabiegowych w roku kalendarzowym oraz nie więcej niż 5 zabiegów dziennie.
W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza zlecającego zabiegi, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

Rehabilitacja lecznicza w warunkach ambulatoryjnych

W skład świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach ambulatoryjnych wchodzi:

• Lekarska ambulatoryjna opieka rehabilitacyjna realizowana przez poradę lekarską rehabilitacyjną,
• Fizjoterapia ambulatoryjna realizowana przez: wizytę fizjoterapeutyczną oraz zabieg fizjoterapeutyczny.

Skierowanie na fizjoterapię może wystawić każdy lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Pacjent powinien zarejestrować skierowanie w wybranym gabinecie, zakładzie rehabilitacji lub fizjoterapii nie później niż 30 od dnia od jego wystawienia.

W ramach świadczeń gwarantowanych jednemu pacjentowi przysługuje nie więcej niż 5 zabiegów dziennie w 10 dniowym cyklu terapeutycznym.

Pacjentowi przysługują zabiegi z zakresu:

• Fizykoterapii: elektroterapia, światłolecznictwo, leczenie zmiennym polem elektromagnetycznym i magnetycznym, ultradźwięki, hydroterapia, krioterapia, balneoterapia.
• Kinezyterapii: ćwiczenia bierne, czynno-bierne, wspomagane, pionizacja – prowadzone indywidualnie przez osobę prowadzącą fizjoterapię, ćwiczenia różne: czynne w odciążeniu, czynne w odciążeniu z oporem, czynne wolne, czynne z oporem, izometryczne, nauka czynności lokomocyjnych, zabiegi z użyciem wyciągów, laseroterapia.
• Masażu.

Rehabilitacja w warunkach stacjonarnych

Przeprowadzana jest u pacjentów, którzy ze względu na kontynuację leczenia, wymagają stosowania kompleksowych świadczeń rehabilitacyjnych oraz całodobowego nadzoru pielęgniarskiego. Skierowanie wystawiają lekarze specjaliści z adekwatnego do schorzenia oddziału szpitalnego lub poradni specjalistycznych.

Rehabilitację w warunkach stacjonarnych najczęściej stosuje się w przypadku pacjentów po:

• urazach
• zabiegach operacyjnych
• zaostrzeniach chorób przewlekłych, którzy jednocześnie wymagają innych działań terapeutycznych, edukacyjnych, profilaktycznych i diagnostycznych

Źródło:

https://www.gov.pl/web/zdrowie/rehabilitacja-lecznicza

Przesadzanie chorego z łóżka na wózek

Podnoszenie i przenoszenie chorego z łóżka na wózek lub fotel powinno być bezpieczne zarówno dla chorego jak i opiekuna. Aby bezpiecznie przenieść chorego z łóżka na wózek, należy:

• zapewnić choremu odpowiednie łóżko medyczne (rehabilitacyjne)
• dostosować wysokość łóżka do wzrostu opiekuna tak, aby opiekun nie był zmuszony do nadmiernego przechyłu w przód
• ocenić, czy opiekun może podnieść chorego samodzielnie, jeśli nie – należy poprosić o pomoc
• ocenić stan chorego, nasilenie dolegliwości i chęć współpracy w danym momencie.

Przesadzanie chorego z łóżka na wózek:

1. Jeśli chory ma niedowład prawostronny, wózek ustaw z lewej strony i odwrotnie
   w przypadku niedowładu z lewej strony ciała.
2. Wózek z zaciągniętymi hamulcami, podniesionym podłokietnikiem oraz ze złożonymi podnóżkami postaw bokiem do łóżka. Jeśli jest taka możliwość, opuść lub zdejmij barierkę z wózka.
3. Ręce chorego ułóż na jego brzuchu lub klatce piersiowej.
4. Ugnij nogi chorego w kolanach tak, aby postawił  stopy na materacu.
5. Chwytając chorego za bark i biodro (dalsze od nas) odwróć chorego twarzą do siebie, do leżenia na boku (chory leży na brzegu łóżka).
6. Opuść nogi chorego poza łóżko jednocześnie chwytając za bark i łopatkę od dołu, posadź chorego na łóżku z opuszczonymi nogami. Załóż obuwie.
7. Stojąc przed chorym, poleć mu pochylenie się do przodu i oprzyj jego prawy bark na twoim lewym biodrze. Podłóż swoje dłonie pod pośladki chorego.
8. Obejmując swoimi kolanami z przodu i boków kolana chorego, jednocześnie wypychając kolana chorego do wyprostu, podnieś chorego w górę, obracając go tyłem w stronę blisko stojącego wózka. Posadź chorego na wózku.
9. Ustaw stopy chorego na podnóżkach i popraw ostatecznie pozycję siedzącą, stając za wózkiem i chwytając chorego pod pachy.

DIETA OSOBY LEŻĄCEJ

Warto wiedzieć, że u osoby, która nie jest aktywna fizycznie, zmniejsza się zapotrzebowanie energetyczne. Jest ono uzależnione przede wszystkim od wieku, wzrostu, płci i wagi podopiecznego. Zapotrzebowanie kaloryczne osoby leżącej wynosi 1500-1900 kcal u kobiet i 1700-2000 kcal u mężczyzn. Jeśli chodzi o rozkład posiłków, najlepszym rozwiązaniem są 3 główne (śniadanie, obiad i kolacja) oraz dwie mniejsze przekąski. Codzienna dieta osoby leżącej powinna być bogata w najważniejsze składniki odżywcze. Zadbać należy, by podopieczny spożywał posiłki bogate w białko, błonnik, witaminy, a także cynk, żelazo i magnez. Niech będzie to dieta lekkostrawna, przyjazna dla żołądka leżącego seniora.

Przykładowy jadłospis osoby starszej leżącej:

• posiłki gotowane na parze, pieczone, duszone (należy unikać smażonych, tłustych potraw);
• oliwa z oliwek, olej z czarnuszki, olej lniany, olej kokosowy – źródła nienasyconych kwasów tłuszczowych;
• pieczywo pełnoziarniste (ze względu na dużą zawartość błonnika pokarmowego);
• mleko i jego przetwory, czyli źródło wapnia chroniącego kości przed osteoporozą, dodatkowo bakterie probiotyczne zawarte w nabiale wspomagają trawienie;
• warzywa i owoce poddane obróbce cieplnej (gotowane, duszone lub pieczone). Leżącemu podopiecznemu nie służą wzdymające produkty, takie jak warzywa strączkowe czy śliwki.

Osoba starsza powinna codziennie wypijać około 3 litry płynów. W zależności od upodobań podopiecznego można podawać mu wodę niegazowaną, kompoty, rozcieńczone soki czy słabą herbatę. A jakich potraw warto unikać? Na liście są: ciemne pieczywo na zakwasie, tłuste, mocno przyprawione potrawy, kawa i gazowane napoje.

Zasady karmienia osób leżących lub niesamodzielnych

Karmienie osób starszych i leżących wymaga od Opiekuna uwagi i skupienia. Bardzo łatwo nie zauważyć, że Podopieczny ma trudności z pogryzieniem kęsów, przełykaniem i może zakrztusić się pokarmem. Dlatego należy zwracać szczególną uwagę na niego podczas karmienia, nie ponaglajmy, nie stresujmy, nie wymuszajmy. Jeżeli jest taka możliwość, asystujmy non stop podczas spożywania posiłku przez Podopiecznego.

• Ułóż pacjenta w pozycji siedzącej. Nigdy nie należy karmić w pozycji leżącej, gdyż grozi to zakrztuszeniem!
• Jeśli pacjent jest w stanie jeść samodzielnie, z niewielką pomocą, nie wyręczaj go, „żeby było szybciej”. Możesz pomóc mu w trzymaniu sztućców i poprowadzić jego

rękę tak, by łyżką trafił do ust.

• Jeśli stan pacjenta wymaga, żebyś go nakarmił, rób to tak, żeby nie czuł się traktowany jak małe dziecko.
• Nakładaj na łyżkę/widelec małe, łatwe do połknięcia porcje.
• Obserwuj, kiedy przeżuwa lub połyka pokarm – jeśli jest taka potrzeba np. występują problemy z gryzieniem i przełykaniem należy rozdrobnić pokarm (forma przecieranki).
• Nie uderzaj sztućcami o zęby – u osób z demencją może to wywołać odruch zaciskania szczęki.
• Jeśli pacjent nie chce otworzyć ust, lekko dotknij czubkiem łyżki. Nie napieraj!

W przypadkach gdy lekarz zaleci karmienie podopiecznego przez sondę żołądkową.

1. Należy pamiętać o dokładnym zmiksowaniu pożywienia.
2. Podawaniu jednorazowo 200-300 ml pokarmu o temperaturze 36-37 stopni Celsjusza.
3. Ułożeniu pacjenta w pozycji wysokiej lub pół-wysokiej.
4. Podawania na początku oraz na końcu partii ciepłego płynu np.: herbaty 10-20 ml.
5. Pozostawieniu pacjenta w pozycji wysokiej jeszcze ok. 1 godziny po jedzeniu.

Za pomocą sondy karmimy Podopiecznego 5-6 razy w ciągu dnia. Sama sonda powinna być co 6 tygodni wymieniana. Wymiana sondy i jej założeniem zajmuje się zawsze fachowy personel medyczny dochodzący do domu Podopiecznego.

Gdzie szukać pomocy?

Ośrodek Pomocy Społecznej w Krynicy-Zdroju czynny jest codziennie od poniedziałku do piątku w godz. od 7:00-15:00

Adres: ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 37 (budynek MPGK)

Telefon: +18 471 53 68

Bezpośrednie połączenie:

– z pracownikami socjalnymi +18 471 07 72, +18 471 07 73, +18 471 07 77

– księgowość: +18 471 07 75

– świadczenia rodzinne: +18 471 07 74, +18 471 07 78

e-mail: sekretariat@opskrynica.pl

http://www.opskrynica.pl/

Ośrodek Pomocy Społecznej w Piwnicznej -Zdroju

ul. Bolesława Chrobrego 2

33-350 Piwniczna-Zdrój

Poniedziałek 7:30 – 15:30

Wtorek – Piątek 7:00 – 15:00  

Tel. (18) 44 64 128, 44 68 415

Fax (18) 44 64 128

e-mail: ops@piwniczna.pl

https://www.piwniczna.pl/osrodek-pomocy-spolecznej.html

ALFA NZOZ Szpital Rehabilitacyjny im. lek. med. Bronisławy Dulkiewicz w Krynicy-Zdroju

33-380 Krynica-Zdrój, ul. Reymonta 21

Dyrektor Szpitala lek.med. Agnieszka Dulkiewicz

Pielęgniarka Oddziałowa tel. 696 635 726

nzozkrynicazdroj@gmail.com

18 471 29 71 , 18 477 74 93

http://www.nzoz-krynica.pl/szpital-rehabilitacyjny/

Telefon zaufania dla seniorów i ich bliskich „Nie jesteś sam”

Bezpłatny telefon zaufania dla seniorów i ich bliskich „Nie jesteś sam”. Dzwoniący mogą uzyskać poradę dotyczącą profilaktyki zdrowia i pomoc psychologiczną. Bezpłatna infolinia działa pod numerem 0 800 171 800, porady psychologiczne są udzielane przez psychoterapeutów m.in. z Fundacji Pomocy Psychologicznej Pracownia Dialogu w następujące dni:

poniedziałek: godz. 9.00-14.00 oraz  godz. 15.00-19.00;

wtorek: godz. 13.00-15.00;

środa: godz.12.00-15.00;

czwartek: godz. 9.00-17.00;

piątek: godz. 14.00-20.00.

Porady dotyczące profilaktyki zdrowia odbywają się we wtorki i środy w godz. 15.00-17.00.

Pomoc rodzinom osób z alzhaimerem oraz demencją:

Fundacja Wsparcie – tel. 793 413 489, od wtorku do soboty w godz. 10.00 – 14.00, dyżury psychologa we wtorki i soboty.

Telefon Zaufania dla osób starszych:

Numer telefonu: 22 635 09 54 czynny:

poniedziałki 17.00-20.00

środy i czwartki 17.00-20.00

w środy w godz. 14.00-16.00 udzielane jest wsparcie dotyczące choroby Alzheimera

„Troski i kłopoty dzielone z drugim człowiekiem maleją o połowę” to motto Telefonu Zaufania dla osób starszych.

Wparcie dla opiekunów nieformalnych w ramach projektu „Pełna moc – placówka opieki i aktywizacji osób niesamodzielnych:

• Wsparcie psychologiczne;
• Poradnictwo prawne;
• Usługa odciążeniowa;
• Wypożyczalnia sprzętu rehabilitacyjnego i medycznego (szczegółowy wykaz sprzętu w zakładce Wypożyczalnia)